1 februari 2018 zal nog lang in het geheugen van de Spirit(s) gegrift staan… Lees hier hun eigen verslag:
Om 03.00 uur gaat de wekker voor wie het is gelukt om door de zenuwen heen toch een paar uurtjes slaap te pakken. We hijsen ons in het schaatspak – een laatste check, hebben we alles? We zijn stil en gespannen, maar er is hongerige zin naar wat komen gaat na al die maanden trainen en voorbereiding. Ontbijten. Gaan we om 3.30 uur echt een bord pasta eten? Zeker! En ook nog een broodje en een banaan. 😅
De Weissensee ligt zo’n 20 minuten van ons hotel. We rijden er in onze bus naartoe en prijzen ons gelukkig dat het niet gesneeuwd heeft die nacht. Met de andere Skate4Air-schaatsers verzamelen we bij Camping Müller. Vandaar is het nog anderhalve kilometer schaatsen naar de start. We zoeken en vinden onze groep, de 10 uur groep. En dan om 6.00 uur luidt het startschot!
We schaatsen… donker, fris, lekker, volle maan. Spannend, maar het gaat heerlijk. De eerste paar rondes (van 10 km) gaan goed. Het ijs lijkt prima. Na twee rondes wordt het licht. Het veld (ruim 1000 deelnemers) heeft zich inmiddels over de ronde verdeeld. We zijn los. Hier hebben we het voor gedaan! We schaatsen door een prachtig berglandschap, genieten en stoppen elke 20 kilometer even kort. De voorrijders van de 10 uur groep hebben duidelijk een missie. Meer dan 2 minuten voor een drankje en een pannenkoek krijgen we niet.
Vanaf 10.30 uur gaat het dooien. Team Spirit(s) is dan al niet meer bij elkaar. Het ijs wordt zacht en nat en de scheuren lijken zich elke ronde te vermenigvuldigen, net als de valpartijen. Zodra je pak weer een beetje droog is lig je weer op het ijs. Goddank voor al die valbescherming! De rondetijden gaan fors omhoog, alle Spirit(s) hebben inmiddels de 10 uur groep moeten loslaten en ploeteren of alleen of in klein comité verder. Het is een gevecht met het ijs (alhoewel ijs?) en met jezelf. Elke slag zak je dieper in het ijs, er steekt een windje op en het gaat regenen.
We rekenen… en dan komt voor ieder op zijn eigen moment het besef: ik ga het niet meer halen.
De geruchten doen de ronde dat ze ons van het ijs gaan halen omdat het niet meer verantwoord is. De wrange werkelijkheid is dat er al zoveel deelnemers voortijdig zijn gestopt dat de organisatie de overgebleven ploeteraars goed in de gaten kan houden. We gaan dus door. Door totdat we niet meer kunnen. Af en toe raap je een medeschaatser op van het ijs en dan weer word jij omhoog gehesen. De vraag “gaat het?” echoot nog steeds na.
De rondetijden zitten inmiddels op 50 minuten (dat is 12 km/u!!). Met schaatsen heeft het al een tijdje niks meer te maken. We schaatsen niet óp het ijs, maar dóór het ijs. Het voelt als skeeleren op een zandpad. Het gaat niet meer, alles doet pijn. Elke ronde staat garant voor een paar valpartijen. We zijn koud, onderkoeling ligt op de loer.
Het besluit valt heel zwaar, maar we stoppen. Alleen Henk trekt er nog een laatste ronde uit. Met tranen in de ogen rijden we over de finish. Onze resultaten liggen tussen de 130 en 160 km. Een heroïsche tocht die we niet konden volbrengen, maar waarin vriendschap en verbroedering zegevierden.
Uiteindelijk is het een 9 uur durende sportieve prestatie van formaat geweest in deze ‘Hell Edition’, zoals 2018 in de wandelgangen wordt genoemd. Mede dankzij onze donateurs staat de teller voor CF inmiddels op € 305.000,-. Dat is een mooi resultaat!
Onze bijzondere dank gaat uit naar onze sponsors die dit avontuur voor ons mogelijk gemaakt hebben:
WTN International
Stam Leidsche Rijn
Leidsche Rijn Tennis
Groet, Team Spirit(s)
PS Wij zijn dus de schaatsers met oranje helm en roze beenwarmers 😀
