Het zijn verwarrende tijden, beste Leidsche Rijners. Zeker. En daarenboven gaan ook mijn uitputtende pogingen Het Lint te ronden, niet zonder slag of stoot. Eerder hoestend en proestend. En daar kijken veel Lintgenoten dan weer geschokt van op. Sterker nog, ze reageren vaak ietwat panisch, zetten het vervolgens op een sprinten, nemen spontaan de afslag naar de eerste de beste buurtsuper en kopen stante pede de schappen met WC-papier leeg. Het zijn verwarrende tijden.
U heeft het zelf wellicht eens gezien, de tekst ‘Op Het Lint geven we elkaar de ruimte’. Met enige regelmaat is deze vriendelijke doch dwingende boodschap te lezen langs het prima geplaveide hardloop-, fiets- en skeelerparcours dat door ons immer uitdijende stadsdeel snijdt. Maar tot voor kort vond ik ‘de ruimte’ een nogal ondefinieerbaar en rekbaar begrip. Tot de coronacrisis. Want nu kunnen we op de informatieborden in het Máximapark lezen dat ‘de ruimte’ die we elkaar moeten geven anderhalve meter is.
Anderhalve meter! Enig idee hoe lastig het is om op Het Lint die anderhalve meter in acht te nemen wanneer je iemand hardlopend passeert en tegelijkertijd ook nog een tegenligger in de gaten moet houden van wie je die afstand eveneens dient te eerbiedigen? Ik vraag het u omdat ik persoonlijk geen idee heb. Maar als ik de moeite zie die Lintgenoten zich getroosten wanneer ze mij passeren, kan ik me voorstellen dat dat best ingewikkeld is.
Zeker omdat het de laatste tijd nogal druk is op Het Lint. Mensen hebben in tijden van ‘social distancing’, waarin ook de sportscholen dicht zijn, de behoefte zich nu en dan in het zweet te werken. Want, laten we wel zijn, je wordt er dik van, van het quarantaineschap. Ik betrap me er zelf dagelijks op dat ik rond een uur of 4 mijn vrouw verwachtingsvol aankijk en haar probeer te verleiden met de inviterende tekst ‘wijntje?’ En daar komt natuurlijk ook vrij snel een kaasje en/of worstje bij om de hoek kijken. En dus vliegen de kilo’s eraan. En dus ga je lopen. Op dat veel te drukke Lint. En probeer je anderhalve meter afstand te houden, wat zeker geen sinecure is en vermoeiend bovendien. Ik heb namelijk de neiging, wanneer ik denk dat de afstand minder dan die anderhalve meter is, om mijn hoofd af te wenden en mijn adem in te houden. Bekaf word je ervan. Van die anderhalve meter.
