‘Hoelang nog?’

8 februari 2021

Ik huiver. Ineens voelt het alsof het nog maanden gaat duren voor de lente écht begint. Kou, coronaregels, thuis uit eten, winkelafspraken, joggingbroek … Het is soms lastig om de moed erin te houden. Als ik maar wist hoelang nog. 

Martine blogt voor LRM over haar ervaringen in Leidsche Rijn. Ze  is wandelcoach en biedt coaching bij stress en lichamelijke klachten. Daarnaast geeft ze trainingen op het gebied van work-life-balance.

www.martinedeinum.nl | www.work-life-balance.nl

Kou

Het is begin april. Voor ik in de auto stap veeg ik de sneeuw van het raam. Bij het wegrijden kijk ik, tussen de vallende sneeuwvlokken door, naar de mooie magnolia die van schrik haar bloemknoppen weer heeft ingevouwen. Even later schijnt de zon en lijkt het heerlijk weer. Maar schijn bedriegt. De wind is koud. Ik schrik op en zie hagelstenen vallen. Ik huiver. Ineens voelt het alsof het nog maanden gaat duren voor de lente écht begint.

< tekst loopt door onder de foto

Coronaregels 

De coronaregels vind ik steeds moeilijker vol te houden. Alles is zo anders. Nu er meer dan een jaar verstreken is, voelt het steeds zwaarder. Ik mis de gezelligheid en de vrijheid om samen leuke dingen te ondernemen. Het is soms lastig om de moed erin te houden. Maar lang mag ik niet klagen van mezelf. We hebben het immers goed. Als ik maar wist hoelang nog.

Thuis uit eten

Inmiddels heb ik mijn draai aardig gevonden in dit gekke corona-tijdperk. Winkelen op afspraak en thuis uit eten. Afgezien van de grote hoeveelheid plastic bakjes, bevalt het best goed. Het eten is over het algemeen erg lekker. Met een muziekje op de achtergrond bootsen we het restaurant-gevoel na. Alleen kan ik er maar niet aan wennen dat ik na iedere gang zelf de keuken in moet om de laatste handelingen te doen. De luxe van uit eten gaan zit toch ook echt in bediend worden. Even helemaal niets hoeven. Ik kan niet wachten tot het weer ‘mag’.

Winkelafspraken

Winkelafspraken maak ik steeds meer. Het moet wel. Sommige dingen kunnen echt niet meer. Kapotte broeken en versleten sokken. Het is soms aanpoten om er op tijd te zijn, maar afijn. Gelukkig zijn de winkeliers over het algemeen wat soepeler geworden en kijken ze niet meer op een paar minuten. Dat geeft in elk geval wat lucht. 

Joggingbroek

Ik koop vooral wat ik nodig heb. Funshoppen is zó 2019. Ja, deze tijd laat ons voelen wat echt belangrijk is. Dat je goed bent zoals je bent. Ik kijk naar mezelf in joggingbroek, haar slordig in een staart en zonder make-up. Ik lach terwijl ik mezelf toespreek: echte schoonheid zit van binnen. Nou, dat moet haast wel. Want van buitenaf is er weinig van te zien momenteel. Maar ach, niemand die het ziet. Ik vraag me af voor hoelang nog.

Perspectief

Ondertussen droom ik over lekker lenteweer en zomerborrels in onze tuin. Avonden samen kletsen, lachen en dansen tot ver na zonsondergang. Er weer even op uit, samen en met vrienden. Wat zou het fijn zijn om weer perspectief te hebben. Zouden de terrassen dan binnenkort eindelijk weer open gaan? Als ik maar wist hoelang nog…