Wakker worden in een witte wondere wereld. Wat een cadeautje in het laatste weekend voordat de kinderen weer naar school gaan. We lopen allemaal zo langzamerhand een beetje op ons tandvlees. Hoe fijn is het dan dat er de laatste dag volop sneeuw ligt. Een dag alleen maar sleeën, in de sneeuw spelen en thuis opwarmen met warme chocomelk. Deze dag komen wij wel door.
Martine blogt voor LRM over haar ervaringen in Leidsche Rijn. Ze is wandelcoach en biedt coaching bij stress en lichamelijke klachten. Daarnaast geeft ze trainingen op het gebied van work-life-balance.
www.martinedeinum.nl | www.work-life-balance.nl
Niet zo flexibel meer
De jongens zijn al vroeg wakker. Enthousiast ren ik naar boven om de skikleding van zolder te halen. Thermolegging, thermoshirt, skipak. Toch nog een beetje wintersport gevoel. Het is even ploeteren met twee kinderen van vijf en zeven op een slee, maar het gaat. We zoeken een helling en gaan daar – net als veel anderen – sleeën. De kinderen klauteren de helling op en gaan op de slee, glijmat of rollend naar beneden. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Hoe vaker ze glijden, hoe gladder de helling wordt. Inmiddels sta ik halverwege om ze om de beurt te helpen. Het gaat best hard, zeker op de slee. Na een paar keer kijken wil ik het zelf ook wel even proberen. Ik ga op de slee zitten en probeer mijn voeten er nog op te zetten, maar ik glij al. Mijn voeten stuiteren over de grond. In een mum van tijd ben ik beneden. Ai, ik ben toch minder flexibel dan dat ik dacht. Gauw geef ik de slee terug. ‘Ga jij maar weer.’
Uitgeput maar voldaan lopen we terug naar huis. Tijdens het eten is het minder gezellig. De jongste gooit een doekje naar de oudste, waarna zijn broer hem terug wil pakken. We merken allebei dat ons lontje wat korter is geworden de afgelopen tijd. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Morgen, dan is er weer meer rust.
Teleurstelling
Ik zit nog maar net met een kopje thee op de bank als mijn telefoon oplicht. Een WhatsApp: ‘Ken je die grap van die kinderen die eindelijk weer naar school zouden gaan?’… ‘Ze gingen niet…’ Wat?! Snel pak ik mijn telefoon om te lezen wat er nog meer staat. Ik begrijp dat school een dag dicht blijft vanwege de sneeuw. IJsvrij. Ik voel de teleurstelling. De jongste slaapt al. De oudste is nog wakker. Hij is blij. Geen schoolwerk en nog een dag in de sneeuw spelen. Ik moet het nog even verwerken. De volgende ochtend sta ik alweer vroeg klaar in mijn skipak met slee. En twee stralende jongens die niet kunnen wachten de helling weer op te gaan. Ze leven zich helemaal uit. Wat een pret. Toch best fijn nog even ijsvrij.
