#ikdoewelmee

31 augustus 2020

‘Inspiratieloos staar ik voor me uit. Soms ben ik zo moe dat ik niet eens meer helder kan nadenken. Waarschijnlijk is dit ook het geval geweest  bij de BN’ers die meededen aan #ikdoenietmeermee. Een vlaag van verstandsverbijstering. Dat je het zelf lastig vindt kan ik inkomen, maar je gaat toch niet anderen oproepen niet meer mee te doen?’

Martine is lifecoach, wandelcoach en ervaringsdeskundige op het gebied van chronische klachten. Daarnaast geeft ze trainingen op het gebied van work-life-balance. Voor LRM blogt ze over haar ervaringen in Leidsche Rijn.
www.martinedeinum.nl | www.work-life-balance.nl

Voor de groep jongeren/studenten voor wie het moeilijk is om zich aan de regels te houden heb ik best begrip. Stel je voor, je bent tiener of begin twintig. In de kroeg hangen was voor mij in die tijd onderhand belangrijker dan studeren. Ik had het voor geen goud willen missen. Ik hoop maar dat ze deze tijd snel in kunnen halen. Maar wij, de grootste groep volwassenen, kunnen ons toch gemakkelijk aan de regels houden? 

Moeite met de regels

Blijkbaar is het voor velen lastig. Soms voelt het weer even als ‘normaal’ en vergeet je de regels. Dat kan de beste overkomen, zo hebben we gezien met Grapperhaus. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik kwetsbaar ben met mijn gezondheid. Ik sta daarom met het ophalen van onze oudste van schoolreis op gepaste afstand van anderen, net als een aantal andere ouders. Daar waar de bussen stoppen, zie ik een groepje ouders dicht bij elkaar staan om als eerste hun kind op te vangen als ze uit de bus komen. Ik speur tussen alle hoofden door naar iets bekends, maar zie mijn kind niet.

Uiteindelijk heeft een deel van de kinderen zijn of haar ouder(s) gevonden en zie ik kans wat meer naar voren te lopen. Een moe uitziend kind vliegt in mijn armen. ‘Eindelijk, daar ben je.’ Een begeleider spreekt me aan: ‘We zagen je nergens.’ Nee, ik houd me aan de anderhalve meter #ikdoewelmee. Maar ik hield me in. 

Tegen de natuur in

Begrijp me niet verkeerd, ouders die hun kind van schoolreis ophalen zijn vast niet degenen die moedwillig niet mee willen doen. Het is gewoon heel lastig. Anderhalve meter is een eind en is in het gewone leven haast niet vol te houden. Mensen zijn sociale wezens en willen bij elkaar zijn. Mooie eigenschappen die in deze tijd onderbelicht raken. Ik voel ook dat het tegen mijn natuur in gaat om steeds maar afstand te houden. Maar laten we er met zijn allen voor zorgen dat we niet weer in dezelfde situatie als het voorjaar terecht komen, met alle ellende die daarbij hoort. Want daar wordt niemand blij van. Daarom begin ik met een beetje tegenzin toch maar met het dragen van een mondkapje in winkels. Ook al is het lastig #ikdoewelmee.