Ik word wakker met een hoofd vol snot. Dit keer voelt het anders dan voorgaande jaren. Ieder jaar ben ik verkouden, alleen is een snotneus niet meer hetzelfde als voorheen. ‘Testen, testen, testen.’ In mijn hoofd hoor ik het Hugo de Jonge roepen. Ja natuurlijk, ik neem mijn verantwoordelijkheid. Een afspraak maken is gelukkig zo gepiept. Ik kan binnen tweeëneenhalf uur terecht bij de XL teststraat op het Jaarbeursplein. Zou dit het dan zijn? Heb ik corona?
Martine blogt voor LRM over haar ervaringen in Leidsche Rijn. Ze is wandelcoach en biedt coaching bij stress en lichamelijke klachten. Daarnaast geeft ze trainingen op het gebied van work-life-balance.
www.martinedeinum.nl | www.work-life-balance.nl
Aangekomen bij de Jaarbeurs ben ik onder de indruk van de immense operatie wat dit dagelijks is. Ik sta in de file en zie allerlei mensen met gele hesjes aan, die zich opwerpen als verkeersregelaars. Verderop staat een man druk te gebaren naar zijn collega. Het lijkt erop of ze het niet helemaal eens zijn. Het zorgt meteen voor verwarring. Binnen no-time staan er verschillende auto’s midden op de weg en kunnen we allemaal geen kant meer op. Rustig blijven, zal de man hebben gedacht. Hij vermand zich en geeft dan met duidelijke gebaren aan wie mag rijden en wie niet.
Ik versta er niks van
Als ik mijn auto heb geparkeerd, sluit ik – met mondkapje op – aan in de rij. De rij splitst zich in enerzijds zorgmedewerkers en anderzijds ‘gewone’ burgers. Verschillende mensen, ditmaal in oranje hesjes, vertellen je in welke rij je moet staan. Voor het loket laat ik mijn rijbewijs zien. Ik doe wat anderen doen, want in werkelijkheid heb ik geen idee wat de mevrouw achter het loket zegt. We hebben beide een mondkapje op, zij daarnaast nog een spatschermkap én de voorste wand van het loket is van plexiglas. Bijna geluidsdicht. Ze vraagt me opnieuw wat. Weer heb ik geen idee wat ze zegt. Het tafereel doet me denken aan onverstaanbare gesprekken in een drukke kroeg of op een feestje met harde muziek. Herinneringen van lang, lang geleden.
De uitslag
Vlak voor ik ga slapen zie ik nog net een mail binnenkomen dat de testuitslag binnen is. Negatief. Geen corona. Fijn! Opgelucht dat ik geen tien dagen in quarantaine hoef met mijn gezin, val ik in slaap. De dagen erna klink ik erg verkouden. Nergens durf ik mijn neus te snuiten, behalve thuis. Overal waar ik kom, zeg ik meteen dat ik wel verkouden ben maar geen corona heb. Ik overweeg mijn negatieve testuitslag als een soort van trofee op mijn jas te spelden. Je kent het wel, zo’n rozet. En dan met een vinkje erop dat je corona-vrij bent. Leuk voor in het assortiment, naast de mondkapjes.
