Ineke Boeter is een ondernemende freelance tekstschrijver en fotograaf. Ze schrijft en fotografeert regelmatig voor LRM. Door de coronacrisis moesten Ineke en haar vriend hun grote droom, een reis van twee maanden door Japan, afbreken. Nu, een paar weken later, kijkt ze terug en vertelt ze wat ze van de coronacrisis geleerd heeft.
‘Als je vier jaar werkt aan het mogelijk maken van een grote droom en alles wist te overwinnen wat in de weg stond, is de klap groot als die droom plotseling uiteen spat. Dat overkwam niet alleen mij, maar ook veel anderen die grote plannen hadden voordat corona het land binnensloop. In mijn geval gaat het om een reis van twee maanden naar Japan. Een reis die we al sinds 2016 wilden maken, waarvoor ik ontslag nam en waar mijn vriend al zijn spaarverlof voor opspaarde.’
Omboeking #1
‘Na de uitbraak in Wuhan en de toenemende reisrestricties konden we het plan om onze reis te starten met een week in Zuid-Korea al snel vergeten. Omboeking 1: ons ticket van Seoul naar Japan omboeken, zodat we alleen een nacht op het vliegveld in Seoul zouden zijn. We konden weer opgelucht ademhalen.’
Omboeking #2
‘Die opluchting was van korte duur. We zouden op maandagochtend van Zuid-Korea naar Japan vliegen, maar op diezelfde dag werden de maatregelen in Japan aangescherpt: iedereen die uit Seoul kwam moest twee weken in quarantaine. Tijd voor omboeking 2: omboeken naar een vlucht die direct naar Japan gaat. Ook dat lukte, de reis kon doorgaan. En een paar dagen later kwamen we aan in Japan!’
Omboeking #3
‘Helaas werd de reis van twee maanden een reis van twee weken. In de weken dat wij vrij en blij door Japan liepen, verslechterde de situatie in Europa en Nederland. Premier Rutte riep alle Nederlands in het buitenland op om naar huis te komen. Wij zaten op dat moment rustig in onze camper op een verlaten parkeerplaats in Japan en voelden ons compleet veilig. De oproep van premier Rutte en berichten van onze familie overvielen ons. De kans op een lockdown van Nederland werd steeds groter. De situatie was te onzeker en onvoorspelbaar. Als we vast kwamen te zitten in Japan, voor hoe lang zou dat dan zijn? Niemand wist hoe de situatie zich zou ontwikkelen. Naar huis gaan betekende een einde maken aan onze reis, onze droom. Blijven betekende risico lopen op niet meer naar huis kunnen. En nu nog genieten? Dat zat er ook niet meer in. We wilden de definitieve woorden niet hardop uitspreken, maar wisten allebei wat dit betekende: we gingen naar huis.
We regelden alles met KLM en het camperverhuurbedrijf. Vier dagen later zouden we terugvliegen naar Nederland. Dat betekende dat we vier dagen de tijd hadden om in de buurt van het vliegveld te komen. En als je die beslissing eenmaal hebt genomen, dan wil je ook gewoon dat het allemaal voorbij is. Geen geregel meer, geen stress en geen gedoe.’
Omboeking #4
‘Als we de volgende ochtend op een plek met wifi komen, ontvangen we weer een tegenslag: onze vlucht naar Nederland is geannuleerd. Dus hangen we weer twee uur aan de telefoon met KLM om omboeking 4 te regelen. Een vlucht op zondag, twee dagen eerder en dus twee dagen minder tijd om op het vliegveld te komen.
Op zondagochtend staan we bij de gate. Omringd door mensen met verschillende nationaliteiten die op de een of andere manier thuis proberen te komen. We voelen ons onprettig. Het is chaotisch om ons heen. Voor het eerst voelen we ons niet meer veilig voor het virus, dus doen we mondkapjes om. De vlucht naar huis duurt lang, het vliegtuig zit propvol en er gaan allerlei emoties door ons heen. ‘We zijn blij dat jullie veilig thuis zijn’, horen we de dagen daarop van vrienden en familie. Maar het voelt alles behalve veilig om terug te komen in een land waar het virus om zich heen grijpt, waar steeds strengere maatregelen nodig zijn en waar niemand zich géén zorgen maakt.’
LEREN VAN EEN CRISIS
‘Net als de rest van Nederland ben ik nu thuis aan het werk, aan het klussen, schoonmaken en videobellen met oma. Ik denk terug aan het moment in Japan dat we moesten beslissen of we terug zouden gaan. Mijn hoofd liep over van gedachten: ik wil niet naar huis. Ik wil geen verwachtingen en meningen van anderen. Ik wil geen verplichtingen. Ik wil geen zorgen. Ik wil niet terug naar een volgebouwd land. Ik wil niet op de tijd moeten letten. Ik wil niet! Ik wil vrijheid. Dat betekent niet dat ik thuis een slecht leven heb. In tegenstelling zelfs. Ik heb ontzettend veel dingen en mensen om mij heen die héél veel geluk brengen en ik kom niks tekort. Maar ik ben nooit helemaal ontspannen, dus waar heb ik dan last van?
Een paar dagen na terugkomst las ik een BLOG met daarin de volgende tekst:
Wees je bewust dat de huidige situatie niets anders doet dan uitvergroten wat sowieso al een thema in je leven was. Je kunt dan doorgaan in de overlevingsstrategie die je je hele leven al gebruikte of je kiest er nu voor om deze crisis als kans te gaan benutten. Want in elke crisis schuilt zo’n kans.
Het kwartje viel direct. Dit omschrijft precies wat er met mij, en waarschijnlijk met heel veel anderen, gebeurt. De coronacrisis vergroot wat me dwars zit en waar ik moeite mee heb. Dit is het moment om eens goed na te gaan waar jij op dit moment tegen aanloopt en waarom dat zo is.
Hier ga ik mee aan de slag:
- Ik ga op zoek naar een nieuwe uitlaatklep voor mijn emoties nu mijn normale uitlaatklep, CrossFit, er even niet is.
- Ik ga leren niet continu bezig te zijn met ‘bezig moeten zijn’. Dat is een stukje makkelijker nu heel veel dingen niet kunnen.
- Ik ga focus aanbrengen in mijn werk. En geen opdrachten aannemen die me niet gelukkig maken en ten koste gaan van ander leuk werk.’
‘Welke thema’s liggen nu bij jou onder het vergrootglas? Wat leer jij tijdens deze crisis?‘
