Met dikke tranen zit ik op de bank. “De timing kan niet ongelukkiger. Kijk dan naar me. Na jarenlang gedoe met mijn gezondheid heb ik eindelijk alles weer op de rit. Ik zit lekker in mijn vel. Mijn/ons bedrijf loopt lekker. We wonen op een fijne plek. Lieve buren om ons heen. De kids hebben het naar hun zin. Hebben vriendjes, doen het goed op school. Waarom zouden we weggaan?”
Martine uit Vleuten is Stress en Burn-out coach en Wandelcoach. Daarnaast geeft ze trainingen op het gebied van work-life-balance en blogt ze regelmatig voor LRM.
www.martinedeinum.nl | www.work-life-balance.nl
Nee, een makkelijk besluit was het niet. We hebben heel wat gesprekken gevoerd samen. En toch heb ik nu onwijs veel zin in ons nieuwe avontuur. Wij gaan voor drie jaar naar Kopenhagen toe!
Wat als…
Ruud – mijn partner– werkt voor een Nederlands bedrijf die internationaal zaken doen. De afgelopen jaren hebben we vaker gesprekken gehad over wat we zouden doen als er een vraag voorbij zou komen voor een verhuizing naar het buitenland. Ik was nooit erg enthousiast. En de vraag was nooit concreet. En dus was mijn antwoord meestal: “Ja, leuk hoor, was een mooie ervaring geweest voor we kinderen kregen, maar nu… nee.”
De ommekeer
Hoe het dan toch zo is gekomen dat ik er nu volledig achter sta? Daarvoor gaan we even terug naar de ‘wat als’-vraag. Iemand vroeg me: “Wat als je het niet doet? Krijg je dan geen spijt?”. “Ja maar, het is zo’n lange tijd”. “En als je terugkijkt op je zestigste, is het dan ook lang?”. “Wat is het ergste wat je kan overkomen?”. Al deze vragen hebben me aan het denken gezet.
Verlangen
Een paar dagen daarna werd ik ’s ochtends wakker met een kriebel. Een kriebel die ik jarenlang niet had gevoeld. Een verlangen waarvan ik niet wist dat het nog in me zat. Het verlangen om de wereld te ontdekken, op avontuur te gaan. Ergens heb ik dat weggestopt. Het krijgen van kinderen, zorgde voor een andere prioriteit. Veel pech met mijn gezondheid versterkte het gevoel dat ik beter in NL kon blijven, dichtbij goede voorzieningen.
Maar wat als ik zou toegeven aan dat verlangen? Kunnen onze kinderen wennen aan wonen in een andere land? Een nieuwe taal leren? Weg van vrienden en familie. Het antwoord was al snel: Ja, dat kan. Onze kids passen zich makkelijk aan, die redden zich wel. En ik? Kan ik daar mijn draai vinden? Ja, ik heb er het volste vertrouwen in dat ik me daar ook weer fijn kan voelen. Ik maak makkelijk contact. En dankzij corona weet ik dat een aantal werkzaamheden door kunnen lopen op afstand.
Een nieuw avontuur
Zo kwam het dat we in mei volmondig JA zeiden tegen dit mooie, nieuwe en ook best spannende avontuur. 1 augustus vetrekken we. En wat heb ik er zin in! We hebben inmiddels een huis gevonden en een internationale school voor de kinderen. We wonen straks aan de kust, met uitzicht op zee. Ik heb me voorgenomen om vooral te gaan genieten van dit nu al bijzondere avontuur. Wordt vervolgd…
